دکتر نساء کرمی مزین در گفتگو با تمدن کرمانشاه ،عنوان کرد : اختلال بیش‌فعالی و فقدان توجه، یک اختلال رفتاری شایع است و حدود ۸ تا ۱۰ درصد کودکان به آن مبتلا هستند. احتمال تشخیص این اختلال در پسران سه برابر دختران است، ولی علت این تفاوت هنوز مشخص نشده است.
وی ادامه داد: کودکان بیش‌فعال بدون فکر کردن عمل می‌کنند، بیش از اندازه فعال‌اند و در تمرکز کردن مشکل دارند. آن‌ها غالبا توجه دارند که پدر و مادر چه انتظاری از ایشان دارند، اما برآورده ساختن این انتظار برای آنان مشکل است، چون نمی‌توانند آرام بنشینند، دقت کنند و به جزئیات توجه کنند.
این دکتر روانشناس بیان کرد: این کودکان از مشکلات گوناگون همچون اعتماد بسیار پایین به خود، پرخاشگری بسیار بالا، مشکل در تحصیل، (مشکلاتی در خصوص حضور طولانی مدت در کلاس و عدم تمرکز) خطر مردودی های مکرر، برخوردار هستند. کودکان دچار بیش فعالی به جزئیات توجه نمی کنند و نسبت به وسایل و یا حتی نوشتن املا بی توجه هستند، کلمات را در متن املا جا می گذارند و به طور مکرر وسایلشان را یا جا می گذارند و یا گم می کنند.
وی خاطر نشان کرد: این کودکان نمی توانند بر روی یک فعالیت متمرکز شوند و تا آخر آن را به اتمام برسانند، مدام این شاخه و آن شاخه می پرند. والدینشان از این شکایت می کنند که وقتی کودکم را صدا می زنم، از روی لجبازی، جواب نمی دهد. در صورتی که کودکان بیش فعال، واقعا صدای والدین را در آن لحظه نمی شنوند
.
کرمی مزین با بیان اینکه کودکان بیش فعال از فعالیت های که احتیاج به تفکر و تمرکز ذهنی دارند گریزانند تصریح کرد: اگر در حال درس خواندن باشند کوچکترین محرک مثلا صدای گنجشک ها، حواسشان را پرت می کند. کودک مدام بیقرار است و گاهی هم استرس دارد و بیش از حد حرف می زند.
وی در پاسخ به این سوال چه عواملی باعث شکل گیری اختلال بیش فعالی در کودکان می شود؟ گفت: مطالعات نشان می‌دهد که از مشکلات دوران بارداری مادر: داشتن بیماری جسمی در دوران بارداری، مصرف الکل سیگار و یا دارو و سابقه مسمومیت، داشتن بیماری روانی در دوران بارداری و نوع زایمان می‌توانند به عنوان یک ریسک فاکتور مطرح باشند و از مشکلات هنگام تولد و بعد از آن: داشتن زایمان دشوار، سابقه زردی، وزن کم هنگام تولد، سابقه عمل جراحی نمی‌توانند به عنوان یک ریسک فاکتور مطرح باشند. خوردن شیر مادر یک عامل محافظت کننده شناخته شد و از سابقه بیماری در دوران کودکی مواجهه با الکل و سیگار، صرع و ضربه به سر در ADHD می‌توانند به عنوان یک ریسک فاکتور مطرح باشد در حالیکه سابقه آلرژی، آسم، اسهال و بیماری تیروئید نمی‌تواند به عنوان یک عامل خطر مطرح باشد.
این روانشناس بیان کرد: گرچه پاتوفیزیولوژی دقیق این اختلال مشخص نیست اما شواهد موجود نشان می دهد، که بی نظمی در آمین های بیوژنیک مغز به خصوص نوراپی نفرین و دوپامین در ایجاد این بیماری نقش دارند.
لذا معمولا در درمان این بیماری، از داروهای محرک مانند متیل فنیدات و آمفتامین استفاده می شود. که متیل فنیدات مانند ریتالین، کنسرتا، قرص روز، فوکالین، قرص جویدنی، کوئیلیوانت، متادیت آمفتامین مانند آدرال، دیاناول، ویوانس، دکسدرین می باشند. اثر تحریکی این داروها می تواند امادگی و کارایی کودکان مبتلا به ADHD را افزایش دهد و بر بهبود علائم بیماری موثر باشد.
این روان شناس سادآور شد: این درست که با افزایش سن اختلال بهتر می شود اما در صورت عدم استفاده از درمان های دارویی و درمان های رفتاری شناختی این امکان وجود دارد که در بزرگسالی هم ادامه پیدا کند. بزرگسالی که در کودکی بیش فعال بوده، جنب و جوش گذشته را نخواهد داشت اما رفتارهای تکانشی، ضعف تمرکز و ریسک پذیری اش ممکن است بدتر شوند. این مسائل ممکن است با یادگیری، کار و نحوه ارتباط فرد با دیگران تداخل پیدا کنند و همچنین زمینه های از بزهکاری یا ضد اجتماعی بودن در فرد را ایجاد نماید. افسردگی، اضطراب، اعتماد به نفس پایین در بزرگسالان بیش فعال وجود دارد.